Właściwości międzyfazowe pochodnych alkilopoliglikozydów.

Aby scharakteryzować właściwości międzyfazowe pochodnych alkilopoliglikozydów, zarejestrowano krzywe napięcia powierzchniowego/stężenia i na ich podstawie wyznaczono krytyczne stężenia micelarne (cmc) oraz wartości napięcia powierzchniowego plateau powyżej cmc. Jako dodatkowe parametry zbadano napięcie międzyfazowe względem dwóch substancji modelowych: oktylododekanolu i dekanu. Wartości cmc uzyskane z tych krzywych przedstawiono na rysunku 8. Odpowiednie dane dla C₁₂ alkilomonoglikozyd i_{C 12/14}Dla porównania uwzględniono alkilopoliglikozydy. Widać, że etery glicerolu i węglany alkilopoliglikozydów mają wyższe wartości cmc niż alkilopoliglikozydy o porównywalnej długości łańcucha, natomiast wartości cmc eterów monobutylowych są nieco niższe niż wartości cmc alkilopoliglikozydów.

Pomiary napięcia międzyfazowego przeprowadzono za pomocą tensjometru z wirującą kroplą Kri.iss. Aby symulować warunki praktyczne, pomiary przeprowadzono w twardej wodzie (270 ppm Ca :Mg= 5:11 przy stężeniu surfaktantu 0,15 g/l i w SO2. Rysunek 9 przedstawia porównanie napięcia międzyfazowego C₁₂pochodne alkilopoliglikozydów w stosunku do oktylododekanolu. C₁₂eter mono[1]butylowy ma najwyższe napięcie międzyfazowe, a zatem najniższą aktywność międzyfazową, podczas gdy eter C₁₂eter monoglicerolu jest zasadniczo na poziomie C₁₂eter polibutylowy. C₁₂Do porównania uwzględniono alkilopoliglikozyd, który jest na poziomie dwóch ostatnich wymienionych pochodnych alkilopoliglikozydów. Ogólnie rzecz biorąc, wartości napięcia międzyfazowego w stosunku do oktylododekanolu są stosunkowo wysokie. Oznacza to, że w zastosowaniach praktycznych ważne jest zapewnienie synergii stosowanych mieszanin surfaktantów z olejami polarnymi.

Wynik testu pienienia przedstawiono na rysunku 10. Zachowanie pienienia różnych eterów alkilopoliglikozydów monoglicerydowych i monowęglanów mierzono w porównaniu z C₁₂Alkilopoliglikozyd dla dwóch wartości twardości wody w przypadku braku tłustych zabrudzeń. Pomiary przeprowadzono zgodnie z normą DIN 53 902. C₁₀i C₁₂etery alkilopoliglikozydów monoglicerydowych wytworzyły większą objętość piany niż C₁₂alkilopoliglikozyd. Stabilność piany jest znacznie większa w przypadku C₁₂eter monoglicerydowy niż w przypadku C₁₀ pochodna przy 16°dH. C₁₄eter monoglicerolu alkilopoliglikozydu nie jest porównywalny z C₁₀i C₁₂ pochodne pod względem zdolności pienienia się i ogólnie rzecz biorąc, są gorsze od C₁₂alkilopoliglikozyd. Monowęglany o długości łańcucha alkilowego n wynoszącej 8 i 12 charakteryzują się bardzo niską objętością piany, czego można by oczekiwać od hydrofobowej pochodnej alkilopoliglikozydu.