Właściwości międzyfazowe Pochodne alkilopoliglikozydowe.

Aby scharakteryzować właściwości międzyfazowe pochodnych alkilopoliglikozydów, zarejestrowano krzywe napięcie powierzchniowe/stężenie i na ich podstawie określono krytyczne stężenia miceli (cmc) i wartości plateau napięcia powierzchniowego powyżej cmc. Jako dalsze parametry badano napięcie międzyfazowe wobec dwóch substancji modelowych: oktylododekanolu i dekanu. Wartości cmc uzyskane z tych krzywych pokazano na rysunku 8. Odpowiednie dane dla C₁₂ monoglikozyd alkilowy i a_{C 12/14}Dla porównania włączono alkilopoliglikozyd. Można zauważyć, że etery i węglany alkilopoliglikozydów i glicerolu mają wyższe wartości cmc niż alkilopoliglikozydy o porównywalnej długości łańcucha, podczas gdy wartości cmc eterów monobutylowych są nieco niższe niż wartości cmc alkilopoliglikozydów.

Pomiary napięcia międzyfazowego przeprowadzono za pomocą tensjometru wirującej kropli Kri.iss. Aby zasymulować warunki praktyczne, pomiary przeprowadzono w wodzie twardej (270 ppm Ca:Mg= 5:ll przy stężeniu środka powierzchniowo czynnego 0,15 g/l i SO. Na rys. 9 przedstawiono porównanie napięcia międzyfazowego C₁₂pochodne alkilopoliglikozydowe w stosunku do oktylododekanolu. C₁₂eter mono[1]butylowy ma najwyższe napięcie międzyfazowe, a tym samym najniższą aktywność międzyfazową, podczas gdy C₁₂eter monoglicerynowy jest zasadniczo na poziomie C₁₂eter polibutylowy. C₁₂alkilopoliglikozyd włączony do porównania plasuje się na poziomie dwóch ostatnich wymienionych pochodnych alkilopoliglikozydu. Ogólnie wartości napięcia międzyfazowego w stosunku do oktylododekanolu są stosunkowo wysokie. Oznacza to, że w zastosowaniach praktycznych ważne jest zapewnienie, aby stosowane mieszaniny środków powierzchniowo czynnych miały synergizm z olejami polarnymi.

Wynik testu piany jak na rys. 10. Zachowanie pieniące różnych eterów i monoglicerydów alkilopoliglikozydowych zmierzono przez porównanie z C₁₂alkilopoliglikozyd dla dwóch wartości twardości wody przy braku zabrudzeń tłustych. Pomiary przeprowadzono zgodnie z normą DIN 53 902. C₁₀i C₁₂etery monogliceryny alkilopoliglikozydowej wytwarzały większą objętość piany niż C₁₂alkilopoliglikozyd. Stabilność piany jest znacznie większa w przypadku C₁₂eter monogliceryny niż w przypadku C₁₀ pochodna w 16°dH. C₁₄eter monoglicerynowy alkilopoliglikozydu nie ma porównania z C₁₀i C₁₂ pochodne pod względem siły pienienia i, ogólnie rzecz biorąc, ma gorsze wyniki niż C₁₂alkilopoliglikozyd. Monowęglany o długościach łańcuchów alkilowych n wynoszących 8 i 12 charakteryzują się bardzo małą objętością piany, jak można by oczekiwać od hydrofobowej pochodnej alkilopoliglikozydu.