Alkilopoliglikozydy w produktach higieny osobistej

W ciągu ostatniej dekady rozwój surowców do produktów higieny osobistej postępował w trzech głównych obszarach:

（1） łagodność i pielęgnacja skóry

(2) wysokie standardy jakości poprzez minimalizację produktów ubocznych i śladowych zanieczyszczeń

（3） zgodność ekologiczna.

Oficjalne regulacje i potrzeby konsumentów w coraz większym stopniu stymulują innowacyjny rozwój, kierujący się zasadami zrównoważonego rozwoju procesów i produktów. Jednym z aspektów tej zasady jest produkcja alkiloglikozydów z olejów roślinnych i węglowodanów ze źródeł odnawialnych. Rozwój technologii komercyjnej wymaga wysokiego poziomu kontroli nad surowcami, reakcjami i warunkami przetwarzania, aby spełnić wymagania jakościowe współczesnych surowców kosmetycznych i wyprodukować je po rozsądnych kosztach. W dziedzinie kosmetyków alkiloglukozyd jest nowym rodzajem środka powierzchniowo czynnego o konwencjonalnych właściwościach niejonowych i anionowych. Obecnie największą część produktów dostępnych na rynku stanowią środki czyszczące reprezentowane przez glikozydy alkilowe C8-14, które charakteryzują się właściwościami pielęgnującymi skórę i włosy. Poliglikozyd C12-14 alkilu działa jako emulgator w określonych preparatach, a zwłaszcza w mikroemulsjach i bada działanie poliglikozydu C16-18 alkilu jako samoemulgującej bazy o/w zmieszanej z alkoholem tłuszczowym.

W przypadku preparatów do mycia ciała nowy nowoczesny środek powierzchniowo czynny musi wykazywać dobrą tolerancję ze skórą i błonami śluzowymi. Aby ocenić ryzyko związane ze stosowaniem nowego środka powierzchniowo czynnego, niezbędne są badania dermatologiczne i toksykologiczne oraz zaprojektowanie, co najważniejsze, identyfikacji możliwej stymulacji żywych komórek warstwy podstawnej naskórka. W przeszłości było to podstawą twierdzeń o łagodności środków powierzchniowo czynnych. Jednocześnie znaczenie łagodności bardzo się zmieniło. Dziś łagodność rozumiana jest jako całkowita zgodność środków powierzchniowo czynnych z fizjologią i funkcją ludzkiej skóry.

Za pomocą różnych metod dermatologicznych i biofizycznych badano fizjologiczne działanie środków powierzchniowo czynnych na skórę, począwszy od powierzchni skóry, aż do głębszej warstwy komórek podstawnych, poprzez warstwę rogową naskórka i jej funkcję barierową. Jednocześnie subiektywne odczucia , takie jak wrażenia skórne, są rejestrowane za pomocą języka dotyku i doświadczenia.

Poliglikozydy alkilowe o łańcuchach alkilowych od C8 do C16 należą do grupy bardzo łagodnych środków powierzchniowo czynnych stosowanych w preparatach do mycia ciała. W szczegółowym badaniu zgodność alkilopoliglikozydów opisano jako funkcję czystego łańcucha alkilowego i stopnia polimeryzacji. W zmodyfikowanym teście w komorze Duhringa poliglikozyd C12 alkilu wykazuje względne maksimum w zakresie łagodnych działań drażniących, podczas gdy C8, Poliglikozydy alkilowe C10 i C14,C16 dają niższą ocenę podrażnienia. Odpowiada to obserwacjom dotyczącym innych klas środków powierzchniowo czynnych. Dodatkowo podrażnienie nieznacznie maleje wraz ze wzrostem stopnia polimeryzacji (od DP= 1,2 do DP= 1,65).

Produkty APG o mieszanej długości łańcucha alkilowego mają najlepszą ogólną kompatybilność z większym udziałem długich glikozydów alkilowych (C12-14). Porównano je poprzez dodatek bardzo łagodnych hiperetoksylowanych siarczanów eterów alkilowych, amfoterycznej glicyny lub octanu amfoterycznego oraz wyjątkowo łagodnego białka -kwasy tłuszczowe na kolagenie lub substancjach proteolitycznych pszenicy.

Wyniki dermatologiczne w teście zginania ramienia wykazują tę samą klasyfikację, co w zmodyfikowanym teście komory Duhringa, w którym badane są mieszane układy standardowego siarczanu eteru alkilowego i poliglikozydów alkilowych lub amfoterycznych współśrodków powierzchniowo czynnych. Jednak test flex wash na ramieniu pozwala na lepsze różnicowanie efektów. Tworzenie się rumienia i złuszczania można zmniejszyć o 20-30 D/o, jeśli około 25°10 SLES zastąpi się poliglikozydem alkilowym, co oznacza redukcję o około 60%. W systematycznym tworzeniu preparatu optymalność można osiągnąć przez dodanie pochodnych białek lub środków amfoterycznych.